کد مطلب:34186 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا حضرت رسول اكرم(ص) براي كتابت وصيّت تاريخي خودشان، مرض موت و آن حال شدّت بيماري را انتخاب فرمودند و در موقعيّت و فرصت ديگري اين وصيّت را مرقوم نفرمودند تا با آن جسارت و اهانت آن مرد و گفتار «اِنَّ الرَّجُلَ لَيَهْجُر» روبرو نشوند؟

اولاً بررسي‎هايي كه پس از چهارده قرن روي قضايا واقع شده است به اين جهت است كه: چرا با پيامبر اكرم(ص) در مرض موت آن حضرت اين‎گونه روبرو شدند و «غلب عليه الوجع» يا «اِنَّ الرَّجُلَ لَيَهْجُرُ» يا دو جمله را گفتند و مانع شدند كه آن بزرگوار وصيّت خود را بنويسد.
حرف اين است كه همين شخص توهين كننده كه در اين‎جا با نسبت دادن ـ العياذ بالله ـ هذيان گويي و شدّت بيماري به پيامبر(ص) مانع از وصيّت پيامبر خدا مي‎شود ابوبكر را در هنگام مرض موتش با آن كه گاه از هوش مي‎رفت و گاه به هوش مي‎آمد از وصيّت مانع نشد و او را به هذيان گويي متهم نكرد چون ابوبكر او را به عنوان خليفه معيّن كرد. با اين كه جريان حال اين بود كه وقتي ابوبكر وصيّت مي‎كرد عثمان مي‎نوشت و پيش از آنكه اسم عمر را بنويسد ابوبكر از هوش رفت، عثمان ترسيد كه او ديگر به هوش نيايد و بميرد بنابراين از پيش خود وصيّت را تمام كرد و نام عمر را نوشت. مي‎گويند: وقتي ابوبكر به هوش آمد از عثمان پرسيد چه نوشته است؟ او اسم عمر را برد. حال اين موضوع يعني به هوش آمدن ابوبكر راست باشد يا نه، سؤال اين است كه چرا اين مرد در اين‎جا حرفي نزد و وصيّت ابوبكر را شرعي و معتبر و صحيح گرفت؟ غرض اين است كه بر اساس اين جهات بايد بررسي و قضاوت نمود، نه بر اساس قضاياي ديگري كه واقع نشده است. مطمئناً اگر پيامبر اكرم(ص) در هر فرصت ديگري هم اين مسأله را بيان مي‎فرمود اين افرد در برابر آن بهانه‎جويي كرده و ايراد مي‎گرفتند.
«وَ كَانَ الْاِنْسَانُ اَكْثَرَ شَئٍ جَدَلاً» كهف/54
علاوه بر اين موضوعي كه پيامبر قصد داشتند در اين حال و بعد از داستان تاريخي غدير خم، در حال مرض موت نيز اعلام كنند، مكرّر اعلام شده بود. در اين‎جا نيز پيامبر اكرم(ص) مي‎خواستند آن را كتباً و به صورت رسمي بار ديگر تكرار فرمايند كه به آن شكل، توسط افراد بهانه‎جو مورد ايراد واقع شد و اعتبار اصل كتابت و كلام رسول خدا(ص) را كه خداوند متعال در شأنش مي‎فرمايد:
«وَ مَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَي اِنْ هُوَ اِلاَّ وَحيٌ يُوحَي» نجم/3
به گمان آنان خدشه دار و بي‎اعتبار جلوه كرد. پاسخ اين مطالب اين نيست كه چرا در فرصت ديگر نفرمود يا وصيّت نكرد. با اين مطالب بايد تصديق كرد كه حبّ جاه و رياست كار خود را كرد و اين گروه علناً با پيامبر خدا و نصوص او مخالفت كردند. «وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا اَيَّ مَنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ» شعرا/227

---

معارف دين
آيةالله لطف الله صافي گلپايگاني